Η Καρίτσα της Λάρισας το 1940
Μάταια πάσχιζαν οι αδελφοί της εκκλησίας στη Λάρισα να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, κατάφεραν να του στείλουν μερικές επιστολές.
Στην τελευταία επιστολή που έγραψε ο αδελφός Τσούκαρης, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 1949, ανέφερε τα εξής:
«Αδελφέ μου αγαπητέ, πάντως η υπόθεσή μου κρέμεται στα χέρια του Ιεχωβά των δυνάμεων. Σήμερα το πρωί ... με πήγαν στο Μεζούρλο [τον τόπο εκτέλεσης], αλλά δεν με εκτέλεσαν· μου είπαν ότι πέρασε η ώρα. Αλλά είδαν όλοι το θάρρος μου και τους έκανε εντύπωση. Δεν ξέρω τώρα αν θα γίνει η εκτέλεση άλλο πρωί, αλλά ας εμπιστευόμαστε και ας δεόμαστε πάντοτε εις Αυτόν. Ας μη φοβηθούμε ανθρώπους, διότι η Γραφή λέει: ‘Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία’. Ας έχουμε τέτοια πίστη όπως είχε ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ‐νεγώ, οι οποίοι είπαν καθαρά: ‘Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν’».
Στις 9 Φεβρουαρίου, ο αδελφός οδηγήθηκε στο Μεζούρλο και εκτελέστηκε. Οι αναγνώστες του Ξύπνα! έστειλαν χιλιάδες επιστολές στους υπουργούς της κυβέρνησης, στις ελληνικές πρεσβείες και στα προξενεία για να διαμαρτυρηθούν για τέτοιου είδους εκτελέσεις. Παρ’ όλα αυτά, ένας Ελληνορθόδοξος θεολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών υποστήριξε την εκτέλεση του αδελφού Τσούκαρη με τα εξής λόγια: «Το να αρνείται κανείς να πάρει όπλο για λόγους συνείδησης είναι για εμάς κάτι το εντελώς άγνωστο και αδιανόητο». Πόσο αληθινά ήταν, δυστυχώς, αυτά τα λόγια!
Βιβλίο του έτους Μαρτύρων του Ιεχωβα 1994
