Αυλώνα 1991
Το περιοδικό Ανθρώπινα Δικαιώματα Χωρίς Σύνορα (Human Rights Without Frontiers), που εκδίδεται στο Βέλγιο, δημοσίευσε πρόσφατα μια εκτενή έκθεση σχετικά με το νόμο περί προσηλυτισμού, αποκαλώντας τον «επαίσχυντο» και προσθέτοντας: «[Αποτελούσε] νόμο ‘άλλοθι’ για την εξαπόλυση ενός πογκρόμ θρησκευτικού διωγμού στην Ελλάδα εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι τολμούσαν να μην είναι ακόλουθοι της ‘επικρατούσας’ θρησκείας της χώρας». Το περιοδικό σημειώνει ότι αυτός ο νόμος οδήγησε σε «συνειδητές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου», οι οποίες κυμαίνονταν από δίκες, πρόστιμα και εξορίες μέχρι και «βάναυση σωματική κακομεταχείριση, κάθε είδους σοβαρές στερήσεις και βασανιστήρια, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε μόνιμες σωματικές βλάβες και αναπηρία των βασανισμένων, αθώων θυμάτων, καθώς και σε επώδυνο θάνατο».
Το ίδιο περιοδικό παραθέτει εκτενώς τα λόγια Μαρτύρων που επέζησαν από αυτόν το διωγμό. Πιστοί αδελφοί και αδελφές μιλούν για ακραία κακομεταχείριση: για το γεγονός ότι τους γρονθοκόπησαν, τους χαστούκισαν, τους μαχαίρωσαν, τους ξυλοκόπησαν κάνοντάς τους κατάμαυρους στο ξύλο, για το ότι τους άφησαν αιμόφυρτους και σε κατάσταση λιποθυμίας· για το ότι τους μαστίγωσαν, τους επιτέθηκαν όχλοι, τους έφτυσαν, τους έριξαν καταγής και τους ποδοπάτησαν, τους πετροβόλησαν, τους προξένησαν εγκαύματα, τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια, τους έδεσαν με σχοινιά και αλυσίδες, και τους πυροβόλησαν. Ο Σάββας Τσεσμετζίδης θυμάται: «Με ξεγύμνωσαν, μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και με έσυραν τελείως γυμνό μέσα στα αγκάθια και με χτυπούσαν με κλωτσιές».
Οι αδελφοί που ήταν φυλακισμένοι υπέφεραν φοβερά. Μιλούν για βίαιο αποχωρισμό από την οικογένειά τους, για τις εβδομάδες που περνούσαν σε πλημμυρισμένα κελιά, για τους παγερούς χειμωνιάτικους μήνες σε κελιά χωρίς θέρμανση και χωρίς προστασία από τον αέρα, για την αργή λιμοκτονία, για την ανεπαρκή ή ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη, για το φαγητό που το μόλυναν εσκεμμένα με περιττώματα και άλλες ακατονόμαστες ακαθαρσίες, και για τα κάθε είδους διανοητικά και ψυχικά μαρτύρια που περνούσαν.
Για παράδειγμα, το περιοδικό παραθέτει ως εξής τα λόγια ενός τέτοιου κρατουμένου: «Μόλις βρεθείς στο Μεταγωγών, ξεκινάς με το να κατεβαίνεις στο υπόγειο του κρατητηρίου. Όσο πιο βαθιά κατεβαίνεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι ότι καθετί που θυμίζει ανθρωπιά και προσωπική αξιοπρέπεια βυθίζεται και χάνεται τελείως σε εκείνον το λαβύρινθο. Από εκεί και πέρα, οι πάντες και τα πάντα κυριαρχούνται από το επιτακτικό αίσθημα της επιβίωσης και της ανάγκης για φυγή ... Στους βρώμικους τοίχους είναι γραμμένη η ιστορία, ο πόνος και η δυστυχία των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να περάσουν μέρος της ζωής τους εκεί. Η ελεεινή βρωμιά, οι σωροί απορριμμάτων και σκουπιδιών, τα ποντίκια, ο αποπνιχτικός αέρας, η γυμνή μοναδική λάμπα που μάταια προσπαθεί να φωτίσει το σκοτάδι, οι βουλωμένες, υπερχειλίζουσες τουαλέτες, τα βρωμόνερα, οι σύριγγες, οι κηλίδες από αίμα στο πάτωμα και στους τσιμεντένιους πάγκους, τα σχισμένα στρώματα από αφρολέξ που προσφέρουν μερικές στιγμές ακέραιου αλλά ανήσυχου ύπνου, οι άθλιες και δυστυχισμένες μορφές που σου θυμίζουν ψυχιατρείο Λέρου, και οι απεγνωσμένες ψυχές που οικτρά σε ρωτούν, ‘Τι ημέρα είναι επιτέλους;’, και πρόσφυγες από κάθε γωνιά που λένε χαμηλόφωνα τα λυπητερά τους μοιρολόγια σε γλώσσες που ηχούν παράξενα, ο καφετζής που γδέρνει τον κόσμο και έχει το θράσος να χρεώνει το μπουκάλι νερό τριακόσιες δραχμές, και οι ‘ισοβίτες’ που μέσα από τη σήτα προσπαθούν να βγάλουν όλα τα σεξουαλικά απωθημένα τους, και η απεγνωσμένη ανάγκη που φουσκώνει μέσα σου να ακούσεις επιτέλους την αγριοφωνάρα του Αρχιφύλακα να λέει το όνομά σου, σαν να επρόκειτο για ουράνιο κέλευσμα να βγεις από εκείνη την ‘επίγεια κόλαση’ και να μπεις στον παράδεισο, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι το Μεταγωγών».
Παρόμοια, ο Φώτης Λαζαρίδης αναφέρει: «Κοιμόμουν καταγής πάνω σε μεταχειρισμένες νάιλον σακούλες ... Ο ρουχισμός μου ήταν πολύ ελαφρύς. Μάλιστα, δεν μου ήταν δυνατόν να χρησιμοποιήσω για πολύ το σεντόνι μου. Χρειάστηκε να το σχίσω σε κομμάτια για να βουλώσω με αυτά μερικές από τις ποντικότρυπες στους τοίχους ... Τις πρώτες νύχτες ένιωθα τα ποντίκια κυριολεκτικά πάνω μου όταν κοιμόμουν. Όσον αφορά τις ‘τουαλέτες’, δεν είχα παρά μόνο τις γωνιές του κελιού μου, ενός μικροσκοπικού κελιού μεγέθους 2 τετραγωνικών. ... Οι τοίχοι έσταζαν από την υγρασία».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΤΩΝ ΜΑΡΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ 1994
