Οι νόμοι.Δεν τους ξέρω μα θά ναι σωστοί.Γίνηκαν για να υπηρετούν τον άνθρωπο μιά και ο άνθρωπος είναι ο σκοπός.Γιά να τον προστατεύσουν σαν σύνολο και σαν άτομο.Και πιστεύω πς είναι δίκαιοι και πως έχουν λύση και πρόβλεψη για την κάθε περίπτωση.Είμαι μιά αστή με απόλυτο σεβασμό γιά τους νόμους(όταν είναι νόμιμοι).
Γι αυτό και τώρα με συνταράσσει ιδιαίτερα κάτι που γίνεται στο όνομα του νόμου και που γιά μένα είναι άδικο,παράλογο κι ακόμα και άσκοπο.Πρόκειται για τους ,σε στρατεύσιμη ηλικία,Μάρτυρες του Ιεχωβά.Στα είκοσι τους χρόνια,σαν όλα τα παιδιά μας,καλούνται στον στρατό.Και τότε αρχίζει η τραγωδία τους,γιατί το θρησκευτικό τους δόγμα δεν τους επιτρέπει να γίνουν στρατιώτες.Παρουσιάζονται στις στρατιωτικές αρχές,αρνούνται να βάλουν στολή κι ακόμα πιό έντονα να πιάσουν όπλο.Τους απαγγέλεται κατηγορία γιά "ανυπακοή",δικάζονται από το στρατοδικείο και,γιά πρώτη δόση,καταδικάζονται σε 4 ή 5 χρόνια φυλακή.
Η πρώτη μου απορία αρχίζει εδώ:Τα παιδιά αυτά κατηγορούνται ότι "σαν στρατιώτες δεν υπήκουσαν στις διαταγές των ανωτέρων τους".Αλλά στρατιώτες δεν είναι.Το έγκλημά τους είναι ακριβώς αυτό,ότι αρνήθηκαν να γίνουν στρατιώτες,δηλαδή αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με το άρθρο του Συντάγματος που ορίζει ότι "όλοι οι άρρενες κλπ υποχρεούνται να κάνουν την στρατιωτική τους θητεία".Αξιόποινη πράξη.Μα μήπως σαν πολίτες θα πρεπε να δικάζονται από πολιτικά δικαστήρια και όχι από στρατοδικείο;
Εκτίουν την ποινή τους με παραδειγματική υπακοή στους νόμους της φυλακής.Αυτό φαίνεται ότι όχι μόνο το επιτρέπουν αλλά το επιβάλλουν οι κανόνες του δόγματός τους.Λόγω καλής διαγωγής τους χαριζεται συνήθως το 1/3 της ποινής και βγαίνουν από τη φυλακή,οπότε αμέσως ξανακαλούνται να υπηρετήσουν τη θητεία την οποίαν δεν έκαναν.Αρνούνται φυσικά και πάλι να γίνουν στρατιώτες.Ακολουθεί η ίδια διαδικασία στο στρατοδικείο με τη βαρύτερη κατηγορία της υποτροπής του εγκλήματος και της μη μεταμέλειας.Καταδικάζονται αυτή τη φορά σε μακρύτερη φυλάκιση και ακόμα λόγω της υποτροπής προστίθεται στην ποινή και το 1/3 που τους είχε χαρισθεί.
Εκτίουν και αυτή τη ποινή και η ιστορία επαναλαμβάνεται και επέρχεται τρίτη καταδίκη και μετά τέταρτη κλπ.Δηλαδή τα εικοσάχρονα αυτά παιδιά,όταν καλούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική θητεία,αρχίζουν κάτι που ισοδυναμεί με ισόβια φυλάκιση.
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη διάσταση στην αντιμετώπιση της άρνησης να καταταχθούν στο στρατό από το νόμο και από τους ίδιους τους αντιρρησίες: Γιά τον νόμο η άρνηση αυτή είναι ένα έγκλημα τόσο μεγάλο,ώστε να πρέπει να τιμωρηθεί με,τελικά,περισσότερα χρόνια φυλάκιση και από όσα εκτίουν μερικοί δολοφόνοι.Γιά τους ίδιους είναι μιά υπέρτατη θυσία στο θρησκευτικό τους πιστεύω.
Το τι είναι αυτό το θρησκευτικό τους δόγμα(επίσημα αναγνωρισμένο με πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου)ούτε το ξέρω,ούτε το συζητώ.Η οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου του ΟΗΕ,το κείμενο αυτό το γεμάτο ανθρωπιά και δικαιοσύνη-που το έχουν υπογράψει όλες οι πολιτισμένες χώρες,μέσα σε αυτές και η Ελλάδα-λέει στο άρθρο 18 ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει τη θρησκεία που θέλει,να αλλάζει θρησκεία που θέλει και να εξασκεί τη θρησκεία του,που σημαίνει να ακολουθεί τους κανόνες της.Η Ελλάδα υπογράφοντας την διακύρηξη των Ηνωμένων Εθνών ανέλαβε την ηθική υποχρέωση να σέβεται αυτό το άρθρο μαζί με όλα τα άλλα.
Οι καταδίκες λοιπόν δεν αφορούν καθόλου την πλευρά "θρησκευτικό δόγμα" και τις δυνατές αντιρρήσεις μας σε αυτό.Είναι καθαρά ζήτημα καταπάτησης του σχετικού άρθρου του Συντάγματος.Σε όλες τις άλλες χώρες εξετάζεται με λεπτομερείς αποδεικτικές διαδικασίες το αν πραγματικά η άρνηση οφείλεται σε λόγους συνείδησης,αν πράγματι τα παιδιά αυτά ανήκουν στο δόγμα στο οποίο λένε ότι ανήκουν.Και αν αυτό αποδειχτεί απαλλάσονται.Και δεν είναι δύσκολο να αποδειχτεί.Παραδείγματος χάριν, οι περισσότεροι εικοσάχρονοι μάρτυρες του ιεχωβά γεννήθηκαν από γονείς που ανήκουν στο ίδιο δόγμα και ανατράφηκαν σε αυτό το δόγμα.
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης,και η Ελλάδα είναι μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης,έχει βρεθεί μιά φόρμουλα γιά να απαλλάσονται αυτοί οι νέοι από την υποχρέωση της στρατιωτικής θητείας.Και αυτό έγινε,όχι μόνο από σεβασμό γιά τα δικαιώματα του ανθρώπου.θεωρήθηκε και στρατιωτική σκοπιμότητα.Γιατί τι υπηρεσία θα προσέφεραν στον στρατό,τι παράδειγμα θα ταν γιά τους άλλους,νέοι που ο εσωτερικός τους κόσμος θα ταν σπαραγμένος από την σύγκρουση του καθήκοντος στο στρατό της πατρίδας τους και στην πίστη τους ,στους κανόνες της θρησκείας τους;
Θα πρεπε και στον τόπο μας να βρεθεί ένας τρόπος να απαλλάσονται αυτοί οι νέοι από τη στρατιωτική θητεία,έστω και με μιά επ' αόριστο αναβολή.Η νομοθεσία κάποτε θα αλλάξει.Μα ως τότε κάτι πρέπει να γίνει για τα φυλακισμένα αυτά παιδιά.Δεν είναι πολλά.Νομίζω 60-80.ο αριθμός τους κυμαίνεται.Δεν θα σώσει τον στρατό η συμμετοχή τους.Ας ξαναεξετασθεί η περίπτωσή τους.Άνθρωποι που δέχονται να περάσουν τα νειάτα τους στη φυλακή,να τραβήξουν όσα ξέρουμε πως τράβηξαν στη Μακρόνησο,όσα τράβηξαν από τους βασανιστές της Χούντας,δεν είναι απατεώνες που βρίσκουν ένα πρόσχημα γιά να αποφύγουν τον στρατό.Τελευταία,όταν έγινε η επιστράτευση,τους απείλησαν με εκτέλεση.Είπαν:"Εκτελέστε μας"
Πήγα και τους είδα στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι και στην Αυλώνα.Βρήκα κάτι συμπαθητικά παιδιά καρτερικά υποταγμένα με τη δύναμη που δίνει η οποιαδήποτε πίστη.Είχαν μόνο ένα παράπονο:αυτή τη συνεχή επανάληψη της καταδίκης.
"Ας ξέρουμε" μου είπαν "πως θα μείνουμε φυλακή πέντε ή έστω και δέκα χρόνια και πως μετά θα μαστε ελεύθεροι".
Ώσπου να βρεθεί μιά δίκαιη λύση στο πρόβλημα ας γίνει κάτι τέτοιο.Ας καταδικάζονται μιά φορά πχ σε τέσσερα χρόνια το διπλό της στρατιωτικής θητείας.Ώσπου να αλλάξει ο νόμος.Γιατί δεν μπορεί να είναι σωστος και δίκαιος ένας νόμος που καταδικάζει σε είκοσι εικοσιπέντε χρόνια φυλακή παιδιά που το έγκλημά τους είναι ότι υπακούν τους κανόνες του δόγματος στο οποίο γεννήθηκαν.Ας μη μείναουμε αδιάφοροι στη δυστυχία αυτών των λίγων.Ας μην δημιουργούμε Μάρτυρες.
ΑΜ.ΦΛΕΜΙΓΚ
