ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΠΝΟΔΟΧΟ!!

Μου έδωσαν αριθμό κρατουμένου καθώς και ένα μοβ τρίγωνο, το οποίο με προσδιόριζε ως Μάρτυρα του Ιεχωβά. Οι φρουροί των Ες‐Ες μού έκαναν μια πρόταση. Θα μπορούσα να αποφυλακιστώ από το στρατόπεδο και μάλιστα να γίνω αξιωματικός στο ναζιστικό στρατό υπό έναν όρο. «Πρέπει να αποκηρύξεις τις ιδέες των Σπουδαστών της Γραφής, οι οποίες αντιτίθενται στο Τρίτο Ράιχ». Σε καμιά άλλη ομάδα κρατουμένων δεν έγινε παρόμοια πρόταση. Μόνο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά δινόταν η ευκαιρία να γλιτώσουν από τα στρατόπεδα. Μολαταύτα, εγώ—όπως και χιλιάδες άλλοι—αρνήθηκα κατηγορηματικά αυτό το «προνόμιο». Η απάντηση των φρουρών ήταν: «Για κοίτα προσεκτικά εκείνη την καπνοδόχο του κρεματορίου. Σκέψου το πολύ καλά, γιατί αλλιώς θα ξαναβρείς την ελευθερία σου μόνο μέσα από εκείνη την καπνοδόχο». Πάλι αρνήθηκα κατηγορηματικά και, εκείνη τη στιγμή, γέμισα με την «ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη».—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Λίγους μήνες αργότερα, τα ρωσικά στρατεύματα πλησίαζαν και έτσι οι Ναζί αναγκάστηκαν να εκκενώσουν γρήγορα το στρατόπεδο. Καθώς ετοιμαζόμασταν για την αναχώρηση, εμείς οι αδελφοί—διακινδυνεύοντας τη ζωή μας—αποφασίσαμε να πάμε στα παραπήγματα των γυναικών για να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκονταν οι περίπου 20 πνευματικές αδελφές μας—μεταξύ αυτών η Έλζα Αμπτ και η Γκέρτρουτ Οτ. Όταν μας είδαν, έτρεξαν γρήγορα κοντά μας και έπειτα από μια σύντομη ανταλλαγή ενθάρρυνσης έψαλαν μαζί τον ύμνο της Βασιλείας με τα λόγια: «Πας όστις είναι πιστός δεν έχει φόβον ποτέ εν τη ψυχή». Δεν υπήρχε κανείς ανάμεσά μας που να μη δακρύσει!

Οι Ναζί στοίβαξαν 100 έως 150 από εμάς τους κρατουμένους σε άδεια βαγόνια για κάρβουνο χωρίς φαγητό ούτε νερό, και ταξιδέψαμε μέσα στον παγετό και στην παγωμένη βροχή. Μας βασάνιζε η δίψα και ο πυρετός. Καθώς οι άρρωστοι και εξαντλημένοι κρατούμενοι έπεφταν στο δάπεδο και πέθαιναν, υπήρχε περισσότερος χώρος στα βαγόνια. Τα πόδια μου και οι αρθρώσεις μου πρήστηκαν τόσο πολύ ώστε δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Έπειτα από ταξίδι δέκα ημερών, οι ελάχιστοι κρατούμενοι που επιζήσαμε φτάσαμε στο σωφρονιστικό στρατόπεδο Μίτελμπαου‐Ντόρα στο Νόρντχαουζεν, το οποίο βρίσκεται κοντά στη Βαϊμάρη της Θουριγγίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι κανένας αδελφός δεν πέθανε στη διάρκεια εκείνου του εφιαλτικού ταξιδιού.

Την 1ηΑπριλίου 1945, οι Συμμαχικές δυνάμεις βομβάρδισαν τους στρατώνες των Ες‐Ες καθώς και το στρατόπεδό μας που βρισκόταν εκεί κοντά. Πολλοί σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Την επόμενη μέρα δεχτήκαμε έναν σφοδρό βομβαρδισμό και, στη διάρκεια εκείνης της επίθεσης, μια ισχυρή έκρηξη με πέταξε στον αέρα.
Ένας από τους αδελφούς, ο Φριτς Ούλριχ, ήρθε να με βοηθήσει. Άρχισε να σκάβει μέσα στα χαλάσματα ελπίζοντας ότι ήμουν ακόμα ζωντανός. Τελικά με βρήκε και με έσυρε έξω από τα συντρίμμια. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, συνειδητοποίησα ότι είχα σοβαρά τραύματα στο πρόσωπο και στο σώμα και ότι δεν άκουγα τίποτα. Ο θόρυβος των εκρήξεων είχε προξενήσει βλάβη στα τύμπανα των αφτιών μου. Είχα σοβαρά προβλήματα με τα αφτιά μου επί πολλά χρόνια μέχρι που τελικά γιατρεύτηκαν.

Ανάμεσα στους χιλιάδες κρατουμένους, ελάχιστοι επέζησαν από εκείνον το βομβαρδισμό. Μερικοί αδελφοί μας πέθαναν, μεταξύ αυτών και ο αγαπητός μου Γκούσταφ Μπάουμερτ. Τα τραύματά μου μού προξένησαν μόλυνση η οποία συνοδευόταν από υψηλό πυρετό. Λίγο αργότερα, όμως, μας βρήκαν τα Συμμαχικά στρατεύματα και μας απελευθέρωσαν. Εν τω μεταξύ, τα αποσυντιθέμενα πτώματα των κρατουμένων που είχαν πεθάνει ή δολοφονηθεί προξένησαν επιδημία τύφου, τον οποίο κόλλησα και εγώ. Με πήγαν μαζί με τους υπόλοιπους ασθενείς σε ένα νοσοκομείο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών, μόνο τρία άτομα επιζήσαμε. Πόσο ευγνώμων ήμουν για το ότι ο Ιεχωβά με ενίσχυσε ώστε να παραμείνω πιστός εκείνους τους δύσκολους καιρούς! Ήμουν επίσης ευγνώμων για το ότι, στην περίπτωσή μου, ο Ιεχωβά θεώρησε κατάλληλο να με σώσει από τη “βαθιά σκιά” του θανάτου.—Ψαλμός 23:4.

Αφήγηση από τον Χένρικ Ντόρνικ
ΣΚΟΠΙΑ 1-09-07